‘Pacing & leading’, ‘being fully present’, kijken met ‘soft eyes’…
Ik leerde deze begrippen beter begrijpen tijdens mijn eerste coachingopleiding in 2017. En sindsdien oefen ik dagelijks om deze woorden om te zetten in actie, zo goed ik kan, zo bewust mogelijk. Voortdurend groeiend in mijn missie als zuivere coach: me openstellen om de energie van de ander aan te voelen, om connectie te maken, momentum te creëren.
Bijgevolg ben ik aan het veranderen. Mijn energie herschikt zich.
Per consequentie verandert ook mijn omgeving. Mijn universum verschuift. Al is het millimeter per millimeter.
Toch??? Zo staat het in de boeken, toch?
GELOOF IK WAT IK HIER NEERSCHRIJF?
Ik merk het weerspannig stemmetje in mij: ‘voeten op de grond! Voeten op de grond!’
En toch…
Gisteren stond ik met beide voeten op de grond. Meer nog, ik stond bij de rand van de wereld.
Ik vertoefde in het niets en in het alles tegelijk, op een plek waar geen grenzen bestaan, waar ikzelf de enige referentie was.
Draaiend om mijn as, werd ik gewaar hoe de rand van de wereld steeds abstracter ging aanvoelen, tot het niet meer was dan een dunne lijn die zich steeds verder van me verwijderde, tot op een ontastbare afstand.
En net met die twee voeten op de grond, aardde ik aldaar. Ik, als mens. Voor een gesplitste seconde, ontdaan van alle grenzen…
De positie uit de welke je in verbinding met je coachees treedt.
Ik had al eerder het indrukwekkend werk van Anish Kapoor, ‘At the edge of the world’, ontdekt. Maar gisteren, kreeg het een nieuwe dimensie. Wellicht mede dankzij het resonerend gesprek dat eraan vooraf ging en dankzij nog meer oplaaiende goesting om de link tussen coachen en kunst terug te leggen.
Ik maakte de associatie al eerder. Mijn research over het geluksmodel van kunstenaars. Dat was ik even vergeten!
Ja… Ik geloof wat ik hier neerschreef: mijn universum is een tikkeltje opgeschoven.
Met oprechte dank aan mijn gastheer gisteren,
bij Axel Vervoordt Gallery, Kanaal.
