Dit kunstwerk van Fred Eerdekens (1951, Heusden-Zolder) trof me afgelopen Pinksterweekend.
Naar jaarlijkse gewoonte was ik op stap met mijn 6 dierbare schoolvriendinnen met wie ik lief en leed kan en mag delen sinds 1990. In het glooiend landschap van Borgloon lieten we samen ontelbare onderwerpen achter, al dan niet uitgewerkt tot op het bot: wasverzachters, wie welke merk? – examenkoorts, de tips! – relationele uitdagingen – sex – nieuwe jobs – hoe leg je een dubbele knoop in je veters? – hoeveel alcohol drinken per week? – de betekenis van kleur op logo’s – ouderzorg – … En dat wel twee dagen lang. Wij, ‘de 7’, kunnen het werkelijk over alles hebben! Meer nog, we durven elkaar een spiegel voorhouden, elkaar confronteren, we kunnen naar elkaar luisteren zonder vooroordelen, en zwijgen als dat milder is dan praten.
En dan plots die twijfelgrens. Afhankelijk van waar je stond, was dit krullend woord niet meer dan een verroeste sliert op palen die het uitzicht verstoorde OF werd het plots een tedere poëtische gedachte. Alles is perceptie, mijmerde ik. Ons hele leven is gebaseerd op onze persoonlijke interpretatie van wat we waarnemen. Afhankelijk van onze invalshoek, ons kijkvenster, onze levenspositie, vormen we ons oordeel. Ik trok Eerdekens’ twijfelgrens verder, terug de tijd in. Ooit stonden wij, ‘de 7’, aan eenzelfde grens, aan de startlijn van het grote avontuur: het leven na de middelbare school. De ene vond haar weg met een enkele bocht, de andere kon niet echt kiezen en koos voor de ‘full option’, de ene maakte ‘carrière’, de andere slaagde er niet in, nog een andere koos er bewust niet voor. Zowat dertig jaar voorbij die grens waren we alle 7 geraakt.
De conclusie? Het is wat het is: Het is het Leven. Wij 7, zijn steeds meer geworden wie we zijn. Apart én samen. En dat is magnifiek. Een vriendschap die blijft groeien in haar kwetsbaarheid en waarde, én ver voorbij de twijfelgrens…
