Een schrijfsel uit de oude doos (2015) dat ik graag met jullie deel na de week van de opvoeding, 16-25 mei.
DE GEKNIPTE STUDIEKEUZE
Ik zat bij de kapper, dik tegen mijn zin, maar de grijze gloed die als een aureooltje boven mijn voorhoofd gloeide, was net een grein zilver teveel. Ook al ging die avond mijn eerste kortfilm ‛AG’ (staat voor Argentum, zilver) in avant-première…
Ik ving de energieke conversatie naast me op. Twee dames, ongerust over de toekomst van hun dochters.
Moesten ze hun kinderen duwen in een universitaire richting omdat die zulke studies nu eenmaal aankonden of dienden ze als ouder maar meegaan in de voorkeur van kindlief dat resoluut voor een meer praktijkgerichte opleiding koos? Een debat onder vriendinnen dat even lang duurde als het hele gebeuren van ‛knippen en brushen’ samen.
En toen hakte ik hun vraagstelling abrupt in twee. Mijn enthousiasme was te groot geworden om niet tussen hen beide te komen en mijn authentieke verhaal met hen te delen.
Het verhaal over de olie die altijd komt bovendrijven.
Over de zee van creativiteit waarop ik als kind zeilde, de golven die me hadden kunnen voeren naar onbekende oorden maar die goedbedoeld werden gebroken door golfbrekers van traditie.
Gestrand op een vlak land, had ik genoegen genomen met een romantisch zeezicht, met golven kijken vanop een afstand.
Tot ik rond mijn 36ste heel onverwacht van de ene op de andere dag besliste om een film te maken en/of een roman te schrijven.
De droom ontstond ter plekke in het atelier van een kunstenaar die me zijn onafgewerkt doch majestueus kunstwerk toonde, een droom die hij na jaren nog steeds maar half verwezenlijkt had. Af of onaf… het kunstwerk straalde een onverklaarbare energie op me af en betekende voor mij de start van veel dingen.
In hoever ik bewust dan wel onbewust geïnspireerd was geraakt door het thema ‛Dromen waarmaken’, is me tot op heden nog niet heel duidelijk, maar het ‘A.G.’ verhaal dat ik in de volgende jaren ontwierp en neerschreef (filmscenario én roman) heeft me in elk geval ingehaald. Ik zette er mijn carrière voor op het spel en wist dat het me ten goede ging komen.
Ik had de volle aandacht van deze dames in de kapperszaak die ik mijn overtuiging wilde meegeven dat de wereld van vandaag geen zekerheden meer te bieden heeft. Of hun dochters nu een universitair diploma zouden genieten, opteerden voor een praktische opleiding of zelfs droomden van een artistieke loopbaan… Enkel zij, overspoeld met passie, kunnen die onbegrensde energie verwekken om land en zee te doorkruisen.
Van vlak land is vandaag de dag geen sprake meer. Niks komt nog vanzelf, geen enkele job biedt zekerheid.
Hoofden knikten op en neer in de hete lucht van de haardrogers.
Ze bedankten me voor de onverwachte wending waarop ik meteen stelde dat het slechts mijn eigen mening betrof, maar de dames leken niet enkel hun haarpuntjes te hebben achtergelaten die dag.
Ikzelf vertrok met krullen van geluk naar mijn voorstelling, naar mijn verwezenlijkte droom, de zee die ik herkend en erkend had.
Waarom graven we als mens niet eerder tussen de wortels van ons bestaan? Aldaar ligt de essentie als de zeldzame, kostbare witte truffel op ons te wachten. (metafoor uit debuutroman ‘AG Verzilver-de tijd’)
