Wat een fantastische week is het!
I LOVE MOZART, zes dagen lang haast ononderbroken op #Klararadio. De zender is een trouw gezelschap van me, al vind ik dat de playlist rond zeven in de ochtend wat meer opmonterend zou mogen klinken om de dag fris in te zetten 🙂
I love Mozart, al langer dan die zes dagen uiteraard. En die bedenking brengt een vreemde herinnering boven.
In mijn tienerjaren vond ik thuis een beduimelde audiocassette ergens achterin de kast waar de langspeelplaten werden bewaard. Een grijs rechthoekje met oranje-geel etiket, een ware ontdekking. Het bracht me voor het eerst in contact met Mozarts K.466 pianoconcert in d mineur. Onwetend liet ik de iets wat zwaardere klanken in mijn kamer los, keer op keer, telkens uitkijkend naar de terugkerende bombastische aanzet van de strijkers. Misschien niet zo alledaags voor een een opgroeiende puber.
Op een melancholische dag, in het gezelschap van diezelfde drammende pianotonen, stormde mijn moeder mijn kamer binnen.
Dat ik meteen die muziek moest doen zwijgen, dat ik die cassette nooit meer mocht spelen… gebood ze me.
Het bleek die muziek te zijn geweest die op de uitvaart van mijn grootmoeder een tiental jaren daarvoor was gespeeld… Lang voor ik daar enig besef van kon hebben.
Uit respect heb ik K.466 laten zwijgen sindsdien, althans wanneer mijn ouders thuis waren. Maar de opgelegde censuur heeft alleen méér magie rond het meesterwerk weten op te hangen.
Niet zo heel veel jaren later begeleidde K.466 ook de uitvaart van mijn moeder en wellicht doet ze dat weer, een generatie later.
Het is mijn favoriete pianoconcert immer gebleven. Het vleugje ’taboe’ blijft er omheen zweven.
Zo kleurt Mozart voor ieder van ons een beetje anders, toch?
Naast de uitvoering Arthur Rubinstein, is de versie van Mitsuki Uchida magnifiek, niet alleen om naar te luisteren maar ook om te bekijken.
