‘HET OUDE STORT IN ELKAAR, TIJDEN VERANDEREN, EN NIEUW LEVEN BLOEIT OP UIT DE PUINHOPEN’ – Friedrich Schiller (1759 – 1805)

‘Professor Elderwereld werpt een vertrouwde blik naar een van de luidsprekers aan de muur. Gracieuze vioolklanken glijden de ruimte binnen. Als een doorzichtige sluier van sereniteit vlijt de muziek zich neer en dijt vredig uit. ‘Als de ingreep niet zo complex was, dan had ik speciaal voor onze noorderbuur, dokter Marjon Brandsteder, Der fliegende Holländer laten afspelen. Een tikkeltje te hoogdravend echter voor deze interventie. We houden het bij Parsifal, althans het eerste bedrijf.’ Omdat geen van de vier assistenten reageert, haalt Elderwereld zijn blik weg van de microscooplens. ‘Richard Wagner… Iemand?’ Niemand zegt een woord. ‘Ridders, zwaarden, gralen?’ Teleurgesteld in de algemene kennis van de studenten duikt Elderwereld weer weg achter de microscoop en laat hij de twintigers alles volgen via het beeldscherm dat erop is aangesloten. ‘Het is mijn taak om te vermijden dat deze patiënt blind wordt aan zijn linkeroog. Dat is de plechtige belofte die ook jullie, zeer recentelijk dan, hebben gemaakt als geneeskundige. Het wordt jullie eervolle plicht’, gaat hij verder. Plots schiet zijn hand sierlijk de lucht in, alsof hij een orkest dirigeert. ‘Allen tezamen!’ ‘Ik zweer bij Apollo de genezer,’ beginnen assistentie en verpleging direct, ‘bij Asclepius, Hygieia en Panaceia, en bij alle goden en godinnen, die ik tot getuigen roep, dat ik deze eer en deze verklaring, naar beste weten en vermogen zal nakomen. Ik zal…’ Met stomheid geslagen zoeken de nieuwelingen discreet oogcontact met elkaar. ‘Dus toch geen mythe… Dat kost me twee vaten straks. Totaal krankzinnig’, spreekt er een in zichzelf wanneer hij de verouderde versie van de eed van Hippocrates haperend voordraagt.’

‘Trassini werd geraakt en toch gaat de Partie verder?’ fezelt Francis vol ongeloof. De verbijstering van de Antwerpse student geneeskunde ontgaat Müllendorf niet. Hij gaat wat tegen Francis aanleunen.
’Het is slechts een “Blutiger“, een druppeltje bloed maar geen diepe snee.’
‘Moet dat dan, een diepe snee? Zo’n Schmiss?’
‘Niemand gaat de Partie op dit moment als bevredigend beschouwen. Er valt nog geen eer, bevrediging of “Satisfaktion” uit te halen. Enkel als de wonde vijf minuten lang blijft bloeden, wordt de Partie afgesloten. Of als ze zonder significante treffers de vijfenveertigste gang halen. Naar mijn gevoel tracht de Italiaan wat tijd te winnen, in de hoop zijn tegenstander mentaal te destabiliseren.’
Alexander-Louis komt nu ook wat dichter bij de professor staan. ‘Hoe lang duurt de hele wedstrijd, Herr Müllendorf?’
Müllendorf negeert de domme vraag die hem dieper treft dan welke mensuurslag ook.

‘Professor? Is er een kans dat u vanavond ook nog een andere beveiliging uitschakelt?’ echoot het in de hal. ‘Ik heb op de deur geklopt, maar er kwam geen antwoord. Dus heb ik de vrijheid genomen wat rond te wandelen in je tuin. In afwachting van…’
Haar stem klinkt lichtjes verveeld. Elderwereld is dan ook opvallend lang weggebleven.
‘Céleste, waar ben je? Ik wil je mijn kunstkamer tonen.’
Als een Griekse godin heeft de dertigjarige kleindochter van de graaf zich neergevlijd halfhoog op de marmeren trap. ‘Graag…’ daagt ze hem uit.
Naakt, op haar kanten slipje na, kijkt ze op hem neer, zonder het minste schroom. Over haar zongebruinde borsten loopt een verhullende slinger van Toscaanse jasmijnbloemen die ze ongegeneerd uit Elderwerelds tuin heeft geplukt. In haar hand houdt ze een likeurglas. De ijsblokjes die ze rond walst, kletteren met een sensueel geluidje tegen elkaar.
Elderwereld staat aan de grond genageld. Alles wat Céleste doet, druist in tegen zijn principes. Discipline, beheerstheid, controle. Eigenschappen waar de kunstenares duidelijk de vloer mee aanveegt. Roekeloos is ze. Hij veracht haar bandeloosheid. Hij misprijst de… Hij vraagt zich af of… Hij… Hij raakt in de war…
De ondergaande zon werpt haar laatst licht door de ramen en tovert een schaduwspel op de trap.

Pin It on Pinterest

Share This