Lala Land van Damien Chazelle wordt, vermoed ik, de film waarvan ik in 2017 het meest van zal hebben genoten.
Zoveel zelfvertrouwen blijkt uit deze productie!
De wagens, de decors, de kostuums duwen je gedachten naar enkele decennia geleden hoewel het verhaal zich afspeelt in het heden, omringd door internet en iPhones.
De setting is dan ook de Hollywoodiaanse filmset, uitgewerkt met knipogen naar legendarische filmscènes.
Haast onbewust word je heen en weer in de tijd meegenomen. De vernuftige cinematografie, one-shots om vingers en duimen bij af te likken, dragen hiertoe bij.
Elke emotie werd opmerkelijk gebalanceerd en brengt je gegarandeerd aan het glimlachen uit romantiek of aan het lachen omdat het ‘erover’ is. Neem bijvoorbeeld het gezweef en gedans in het heelal.
Maar eender hoe je dit beleeft, de boodschap zal blijven hangen:
Here is to the fools who dream:
Welk passioneel pad je ook bewandelt, de niet ingewilligde dromen zal je ooit idealiseren.
De waardevolste scene voor mij, is het moment waarop Gosling en Stone samen ‘City of Stars’ aan de piano zingen. Authentieker kan niet. Ik vraag me af of er iemand op de set wist of de camera draaiende was.
Zelden heb ik in zulk een dromerige sfeer een rake zin voor realiteit teruggevonden, wellicht ook door de opmerkelijk persoonlijke inbreng van de acteurs.
Lala Land brengt je naar een hemel vol sterren en zet je daarna weer op de vaste grond.
Smaakmaker: Official trailer Lala Land
